Brytyjska polityka migracyjna od dłuższego czasu budzi kontrowersje, zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i poza jej granicami. W ostatnich tygodniach ponownie znalazła się w centrum uwagi, gdy premier wygłosił ostrzeżenie o groźbie przekształcenia wysp brytyjskich w „wyspę nieznajomych”. Jego komentarze spotkały się z mieszanymi reakcjami, w tym z ostrą krytyką ze strony Liz Saville Roberts, przewodniczącej Plaid Cymru w brytyjskim parlamencie.
W swoim wystąpieniu premier wyraził obawę, że nadmierna imigracja może zagrażać brytyjskiej tożsamości i wpłynąć na spójność społeczną. Twierdzenie to ma swoje korzenie w rosnących naciskach na systemy opieki społecznej i mieszkaniowej, które według niektórych nie nadążają za tempem przyrostu liczby ludności. Premier podkreślił, że „kontrola granic nie jest przejawem ksenofobii, lecz koniecznością ochrony narodowych interesów”.
Jednak Liz Saville Roberts nie zgadza się z tym punktem widzenia. W swojej odpowiedzi wskazała, że język używany przez premiera może pogłębiać podziały społeczne i stygmatyzować migrantów, którzy często przyczyniają się do gospodarki kraju i kulturowego wzbogacenia społeczeństwa. „Rząd nie powinien dehumanizować ludzi i traktować ich jak zagrożenie. Wszyscy korzystamy z różnorodności, a tożsamość brytyjska zawsze była dynamiczna i otwarta na zmiany” – podkreśliła Roberts.
Analizując politykę imigracyjną Wielkiej Brytanii, nie sposób pominąć skomplikowanej historii kraju, którego imperium przez wieki budowane było na interakcjach z różnymi kulturami i narodowościami. Eksperci zauważają, że zamiast rozwiązywać rzeczywiste problemy, retoryka antyimigracyjna często bywa używana jako narzędzie polityczne. Profesor David Owen z Uniwersytetu w Southampton zauważył, że „polityka oparta na strachu może krótkoterminowo mobilizować elektorat, ale długoterminowo czyni więcej szkody niż pożytku”.
Tło demograficzne Wielkiej Brytanii, starzejące się społeczeństwo oraz niedobór siły roboczej w niektórych sektorach, nasuwa wątpliwości co do tego, czy ściślejsza kontrola granic jest rzeczywiście odpowiednim rozwiązaniem. Wiele sektorów, takich jak opieka zdrowotna i rolnictwo, w znacznym stopniu polega na pracy migrantów. Według raportu Institute for Public Policy Research, „Wielka Brytania potrzebuje imigrantów, by utrzymać wzrost gospodarczy i zrównoważyć obciążenia związane ze starzeniem się społeczeństwa”.
W konkluzji, debata na temat imigracji w Wielkiej Brytanii pozostaje złożona i wielowejściowa, łącząc kwestie gospodarcze, kulturowe i społeczne. Podczas gdy rząd podkreśla potrzebę ochrony narodowego interesu, głosy takie jak Liz Saville Roberts przypominają, że tożsamość narodowa nie jest zagrożona przez różnorodność, lecz przez strach i podziały. Warto zatem zastanowić się, jak budować politykę migracyjną, która jednocześnie chroni i wzbogaca społeczeństwo, zamiast je dzielić.
