W życiu wielu ludzi, szczególnie pod jego koniec, pojawiają się przemyślenia i refleksje nad przeżytymi latami. Dla niektórych takie momenty stają się ceną niewykorzystanych możliwości, niedopowiedzianych słów czy zaniedbanych relacji. Julie McFadden, doświadczona amerykańska pielęgniarka pracująca w hospicjum, dzieli się obserwacjami na temat tego, co najczęściej żałują jej pacjenci na łożu śmierci. Jej spostrzeżenia przeczą powszechnemu przekonaniu, że nadmierna praca jest największym powodem żalu. Choć rzeczywiście jest to częsta refleksja, okazuje się, że na drugim miejscu znajduje się coś bardziej życiowego i prozaicznego.
Podczas swojej wieloletniej kariery, McFadden była świadkiem licznych rozmów z pacjentami, którzy starali się pogodzić z końcem życia. Wielu z nich, poza żalem nad przepracowaniem, wyrażało żal z powodu zbyt małej ilości czasu spędzonego ze swoimi najbliższymi. Jak mówi Julie, „Nikt nie żałuje, że nie spędził więcej czasu w biurze, ale wielu żałuje niewystarczającej uwagi poświęconej rodzinie i przyjaciołom.” Ta myśl skłania do refleksji nad priorytetami, jakie wyznaczamy sobie w życiu codziennym.
Potwierdzają to także wyniki badań naukowych. Według raportu opublikowanego przez Harvard Study of Adult Development, to nie sukces zawodowy, ale głębokie, autentyczne relacje z innymi przynoszą trwałe zadowolenie z życia i wpływają na jego jakość. Rebecca Abrams, autor wielu książek dotyczących aspektów społecznych i psychologicznych życia, pisze: „Intymne i znaczące związki dają nam poczucie przynależności oraz zrozumienia, co ma kluczowe znaczenie dla naszego emocjonalnego dobrostanu”.
W związku z tym pojawia się pytanie: jakiego rodzaju podejście do życia może zmniejszyć te żale pod koniec drogi? Eksperci doradzają, aby regularnie zadawać sobie pytanie o sens naszych codziennych działań oraz ich wpływ na relacje międzyludzkie. Wprowadzenie małych zmian, takich jak wspólne spędzanie czasu bez obecności technologii czy regularne wyrażanie wdzięczności, może mieć głęboki wpływ na jakość relacji i ogólną jakość życia.
Konkludując, zatroskanie o zdrowe i trwałe relacje oraz dbałość o równowagę między pracą a życiem osobistym mogą być kluczowe dla osiągnięcia satysfakcji życiowej. Lekcja, jaką możemy wyciągnąć z obserwacji Julie McFadden, nie jest jedynie refleksją na temat tego, co myśli się, leżąc na łożu śmierci, ale raczej stanowi przypomnienie wartości, które mogą uczynić nasze życie bogatszym i bardziej spełnionym. W końcu to, co pozostawiamy, to nie są godziny spędzone w pracy, ale wspomnienia, które tworzymy z innymi.
